Ik leerde hem kennen, bijna 12 jaar geleden. Bij het begin van de legislatuur was het de goeie gewoonte dat raadsleden kennismaakten met de verschillende diensten. Omdat we liever met dan over hen spreken, zochten we de geknipte serviceflatbewoner om de rondleiding te verzorgen.
Hij was niet alleen één van de weinige mannen in het gebouw, hij ‘stond’ er ook elke dag.
Strak in het pak, rijzig, sereen, geraffineerd, erudiet maar niet hautain en vooral knap. Het is zo’n oudere man die je spontaan niet aanspreekt met een verkleinwoord. Met zijn vlotte babbel en een kwinkslag laveerde hij door de gangen en zithoeken van het flatgebouw met de schare nieuwe politici achter zich. De gemiddelde leeftijd van de bewoners was toen 82, maar geen raadslid die kon schatten dat hij geen zeventig maar zonet op tram 9 was gestapt.

Ik zag hem nadien regelmatig. Hij had daar behoefte aan om af en toe eens een babbeltje te doen, onder mannen, want sommige zaken vertel je niet aan een vrouwelijke hulpverlener.

Jean reed nog vlot met de wagen, biljartte drie keer per week, een rollator of wandelstok waren misschien voor later. De jonge Jean werd geboren in een welstellend gezin, hij studeerde als ingenieur en bouwde een carrière uit in een groot metaalbedrijf. Hij was gezegend met een goeie gezondheid en het aantal achterkleinkinderen kon hij niet op één hand tellen.

‘Ik bewonder je’, zei ik hem ooit eens, ‘welk een prachtig leven jij uitgebouwd hebt’. ‘Ik heb daar weinig verdienste aan, ik heb gewoon de kansen die er lagen genomen. Ik heb veel klasgenoten gekend die veel slimmer waren dan ik, maar op veertien jaar moesten die werken, van verder studeren was geen sprake, hun echte talenten ontwikkelen, niet aan de orde.’

De Veekaa-supporter verwoordde het als volgt. Mijn bal lag in de kleine ‘baccaré’, de keeper was nergens te bespeuren en ‘k moest hem maar blind binnensjotten. Veel van mijn vrienden hun bal lag achter de middenlijn, met tien veldspelers en een keeper in doel voor zich. Maradonna’s worden maar zelden geboren.   

Hij zou zeker kwiek honderd worden, daar waren we van overtuigd, tot op twee jaar voor die verjaardag zijn tweede vrouw onverwacht overleed. ’t Is voor mij goed geweest, ’t moe nie meer, ’t is ut. Naast het verlies van bijna al zijn kinderen, zijn twee echtgenotes, maar vooral ook al zijn klasgenoten die niet meer leefden, bestond Jean zijn netwerk uit mensen van een volgende generatie. Zijn biljartvrienden, allemaal zeventigers. ‘Zelfs al heb ik een goeie gezondheid, wat heb ik er aan als al mijn kennissen en vrienden vanuit mijn jeugd er niet meer zijn’.

De begeerde vrijgezel was geen lang leven beschoren: enkele weken later gonsde het van de geruchten dat Jean met een jong ding gezien was. De jaloezie onder de vrouwelijke bewoners kende ongekende hoogtes. Samen met de 72-jarige Simonne aan zijn hand vierde Jean twee jaar geleden zijn jaar honderd in aanwezigheid van alle bewoners.

Je moet de kans grijpen, maar ze moet zich wel aandienen, Jean had ze alvast weer eens goed gepakt.

Bart Denys

Programmaregisseur lokaal sociaal beleid