EHBO voor buurtwerkers

Er is maar 1 bijscholing die mij echt is bijgebleven, en dat is die ene cursus EHBO. Een struise spoedmedewerker met handen als kolenschoppen toonde voor hoe je iemand kon reanimeren. Mocht de pop ribben gehad hebben, waren deze zeker gebroken.
Maar een kloppend hart gaat  vóór gebroken ribben, legde de beer van een hulpverlener ons uit.

Diezelfde beer rondde de cursus af met tranen in de ogen toen iemand hem vroeg of het hem nog raakte na al die jaren om mensen te reanimeren. Die tranen zorgden ervoor dat de opleiding rechtstreeks op mijn interne harde schijf werd opgeslaan. Want ja, elke reanimatie deed hem wel iets. Elke hartmassage roerde zijn hart. En dat hij dat zo openlijk kwetsbaar toegaf, roerde mijn eigen hart.

Die cursus is sindsdien mijn eerste hulp bij ongevallen op het werk. Niet zozeer om mensen te reanimeren: gelukkig is dat nog niet voorgevallen. Maar wel wanneer mijn hart roert van het werk.

Want als verantwoordelijke van een buurtcentrum raken de verhalen van de bezoekers  me.

‘Is de job wel iets voor jou?’ vroeg mijn buurvrouw me, waarmee ze mijn innerlijke kritische stem verwoordde. Kon je je werk wel goed doen als het je iets deed, die verhalen van buurtbewoners, iedere dag?
Want zelf zou ze het kunnen missen als kiespijn, het verhaal dat iemand kiespijn had, maar geen consultatie bij een tandarts bemachtigde, omdat ze de rekening via haar schuldbemiddelaar zou moeten vereffenen. En dan wist ze nog niet dat er niet gejuicht wordt in een buurtcentrum wanneer een verlengd weekend start. Want een lang weekend, dat was vooral lang alleen zijn, vertelde een bezoeker me. Of hoe het thema van de Warmste Week, eenzaamheid, het bloed is dat door hart van het buurtcentrum stroomt. Mintus is ‘hun tus’.

Dankzij de EHBO-cursus weet ik; het is OK als bij mij soms de tranen in de ogen prikken. Bij het zien van eenzaamheid, armoede of psychische kwetsbaarheid weet ik: het kan ribben van mensen breken, maar hun hart klopt des te krachtiger. Geen mooiere buurtinitiatieven dan deze van – zogezegd - kwetsbaren in de buurt.

Mijn hart slaat samen met het hart van een buurtbewoner een paar tellen over wanneer de muziekquiz start in het buurtcentrum waar hij maandenlang aan voorbereid heeft. En als ik zelf ook kwetsbaar ben, is dat OK.
Samen krachtig in de kwetsbaarheid. Want een kloppend hart gaat vóór gebroken ribben.

Truus Barremaecker