Of dat de papa van een klasgenootje van je kind opeens heel wat medische problemen krijgt, waardoor hij momenteel niet meer kan werken en samen met zijn gezin moet overleven van een heel beperkte ziekte-uitkering.

Dat iemand die je kent van je werk opeens haar partner verliest en te midden van haar grote verdriet op zoek moet naar waar ze recht op heeft en hiervoor alle benodigde diensten moet aflopen of opbellen.

Stel je voor dat je een traumatische jeugd hebt gehad en hierdoor een deel van je communicatieskills verloren bent, en aan bijna niemand kunt uitleggen wat je eigenlijk al heel lang wilt zeggen. Daarbovenop probeert iedereen je zinnen voor je te vervolledigen, waardoor je nog meer het gevoel krijgt dat je stem, en dus ook jij, er niet meer toe doet.

Stel je nu eens voor dat in alle bovengenoemde situaties de mensen een tweede thuis hebben gevonden in een vereniging waar armen het woord nemen en regelmatig deelnemen aan de activiteiten van de vereniging.

Dan wordt de mindermobiele buurvrouw opgehaald door een ander lid van de vereniging en kan ze zo de vereenzaming doorbreken. Ze kan ook enkele taken binnen de vereniging op zich nemen waarvoor ze niet mobiel hoeft te zijn, zoals het helpen maken van wenskaarten voor mensen in eenzaamheid.

Dan kan de papa met de medische problemen samen met zijn kinderen naar de ontmoetingsmomenten komen, daar samen met andere ouders in gesprek gaan over zijn situatie en heel wat tips en steun vinden. Vanuit deze ontmoetingsmomenten kan de papa later mee vormingen over kansarmoede gaan geven aan de benodigde diensten.

Dan kan de rouwende echtgenote rekenen op de steun van de andere leden en de groepswerkers in haar verdriet, maar ook in de zoektocht naar wat ze allemaal in orde moet brengen en waar ze recht op heeft. Hierdoor kan ze later andere mensen in eenzelfde situatie steunen.

Dan kan jij, ondanks je traumatische jeugd, deelnemen aan de vergaderingen en beleidswerkingen waar tijd wordt gemaakt om naar je te luisteren. Waar je mening er wel toe doet, waar mensen doorheen je stilte kijken en je de moeite waard vinden om naar te luisteren.

Deze voorbeelden zijn herkenbaar voor mensen die in een vereniging waar armen het woord nemen werken.
Dit zijn de mensen waar we elke dag opnieuw samen mee aan de slag gaan. Je kan zeker het verschil maken voor mensen, door er simpelweg voor hen te zijn.

Onderschat dus nooit de kracht van laagdrempelige ontmoetingsmomenten voor mensen die het niet altijd even gemakkelijk hebben. Er is niets mooiers dan samen met de mensen in je vereniging na een tijdje terug te kijken en te zien hoeveel ze gegroeid zijn.