Ik was 21 jaar toen ik mijn eerste stappen zette in het werkveld. Mijn ‘werkveld’ waren de parken en pleintjes in Kortrijk. Veel wist en had ik niet, enkel mezelf, de Humo en een frisbee.

Ik zocht aanknopingspunten, manieren om aan de praat te geraken met die bendetjes jongeren. Maar eigenlijk was ik tijdens de eerste keren dat ik het park kwam (zonder succes in contacten) al bezig met een strategie.
Ik was al een stuk meubilair aan het worden in die parken. 
Ik zeg (nog altijd) tegen iedereen die ik passeer goeiedag, doe een knikje, geef een lach. Zo ook met die groepjes jongeren in die parken. Toen enkele jongeren zelf naar me toe kwamen met de vraag wie ik eigenlijk was opende er zich een fantastische wereld: de wereld van het vindplaatsgericht werken.

Ik was vertrokken voor 11 jaar Kortrijkse parken en pleinen. Daarna deed ik dit nog eens 11 jaar in de Brugse parken en pleinen. Het is tijdens die periode dat ik plots een bericht kreeg. Letterlijk de eerste jongere die ik ooit leerde kennen in Kortrijk was overleden.
De gasten wilden dat ik het wist en vroegen of ik wou komen naar de begrafenis. Het was meer dan 18 jaar geleden dat we elkaar zagen. Maar eens we samen waren leek het amper dagen.

Jammer genoeg is dit niet de enige situatie waarin ik jongeren, waarmee ik veel contact had, verloor. Telkens weer kom ik er wel gasten tegen die nostalgisch terugblikken. “Dat waren toch goeie tijden he”. ”Je hebt afgezien he met ons, maar wat was je belangrijk in die periode. Je was er toen we het moeilijk hadden, je was er toen we experimenteerden met van alles, je was er toen we in de shit zaten, je was er toen we aan het feesten waren, … Je was één van ons.”

Mensen vragen me weleens of ik nog nooit bedreigd geweest ben. In die 22 jaar gebeurde dit niet 1 keer (en ik ben in gevechten, ruzies, drugdeals, afpersingen, … terechtgekomen). Ik ben in die 22 jaar ook nooit iemand tegengekomen die niet wou praten, integendeel. Soms wou ik wel eens rustig een treinritje huiswaarts doen maar het duurde nooit lang voor er iemand contact zocht en zijn/haar verhaal deed.

Ik weet inmiddels hoe dit komt. Wijsheid komt met de jaren zegt men. Ik ben ertoe gekomen dat ik iets kon betekenen voor hen omdat ik praat met mensen. Ik praat met mensen en luister naar hun ganse verhaal. Ik (ver)(voor)oordeel niet. Ik ga niet af op een aspect maar op het geheel. Ik zie hen als mensen en niet als overlast. Ik zie ze überhaupt. Een voorbeeld: een jongere is overtuigd racist. “Maar die kerel, dat is wel een goeien”. Dat is omdat hij in die kerel de mens ziet en niet enkel zijn afkomst. Ik werkte niet met drugsverslaafden maar met mensen die het moeilijk hadden en een uitweg zochten.

De clue zit hem in de onvoorwaardelijke houding die je aanneemt. Onvoorwaardelijkheid is iets om na te streven.

Ook in mijn huidige job bij het OCMW wil ik dit meegeven. Mijn team werkt met mensen en niet met vluchtelingen. Er moet tijd zijn om uitgebreid te praten over eender wat. Naast mensen helpen om te integreren moeten we hen helpen om ten volle mens te zijn. Ook in voorwaardelijke relaties moet er onvoorwaardelijkheid mogelijk zijn. Het is terug te brengen op basishouding. Zit dit goed in je basis dan lukt het je in alles.

Koen Gadeyne