Keuze(vrijheid) of niet?

Vaak wordt er gezegd dat mensen in armoede die keuze zelf hebben gemaakt. Echter ziet de maatschappij niet altijd in dat dit niet zo is.

Je hebt maar één tegenslag nodig. Dit kan door het verliezen van een job, ziekte, overlijden van je partner en nog zoveel meer zijn.

Verder bestaat er ook zoiets als generatiearmoede. Geloof me vrij als ik zeg dat het niet de kinderen hun keuze is om met een lege boterhamdoos naar school te komen.

Ergens hekel ik de vele politieke boodschappen rond de lege boterhamdoos. Het probleem is dat het vaak over een pleister op een grote wond gaat. De maatschappij en de politiek gaan steeds gaan kijken over hoe kunnen we dit probleem nu oplossen, maar kijken niet verder dan hun neus lang is.

We leven ergens in een nog steeds paternalistische maatschappij en ontnemen op deze manier de keuzevrijheid van mensen in armoede. Het probleem met paternalisme is dat er weinig tot geen keuze is. Het is het één of het andere. Doe je niet wat er voorgesteld wordt dan wordt je afgestraft, dus is de enige keuze dat je gewoon volgt en doet wat er van je gevraagd wordt. In de hoop dat het binnen x aantal jaar beter zal worden.

Mensen in armoede willen ook in de winkel de keuze hebben om eens een merk te kopen maar kunnen dat niet met hun budget. Het is zo al moeilijk genoeg om met een budget van €70/week toe te komen voor een gezin van drie.

Ikzelf heb het aan de levende lijve ondervonden. Het doet als mama pijn om je kinderen heel veel te moeten ontzeggen. Een dagje pretpark, kermis, naar de bioscoop,…. gaan was iets dat niet mogelijk is. Jonge kinderen begrijpen vaak ook niet waarom hun vriendjes het wel kunnen/mogen en zij niet. Het verdriet op hun gezicht gaat door merg en been.

Bij keuze (vrijheid) hoort ook steun en begrip van de persoon die je mee op sleeptouw neemt en bovenal gelooft in wat je kan en wie je bent. Want heel vaak heb ik mogen meemaken dat een maatschappelijk werker je enkel als een nummer ziet en niet de persoon die je werkelijk bent.

Ik heb het geluk gehad om bij de VDAB de juiste persoon toegewezen te krijgen die me aanspoorde opnieuw naar school te gaan en me te ondersteunen bij deze keuze. Net zoals ik het geluk had om op een stageplaats terecht te komen waar ze de meest kwetsbare en kansarme doelgroepen begeleiden. Ik werk op mijn vroegere stageplaats en ondersteun jongeren in hun schoolse loopbaan.

Aan de beleidmakers de oproep om meer te geloven in de mensen en geef hun meer keuzes in plaats van te bestraffen, want ook mensen in armoede kunnen veel en verdienen het om hun plaats in de maatschappij in te nemen en willen hun kinderen zonder een lege boterhamdoos naar school sturen.

Isabelle Huyvaert