Kind van de welvaartstaat

Rita was amper 12 als ze in de fabriek van Barco achter de band stond.
Aan motivatie was er geen gebrek, maar helaas kreeg ze nooit de kans om te studeren.

Ik sta haar administratief zo goed als ik kan bij, want brieven van de overheid blinken nu niet direct uit in duidelijke en klare taal. Ik herinner me vooral de brief die de voordelen opsomde waar ze mogelijks recht op had met oneindig veel QR-codes waarbij ze het dan maar zelf moest gaan uitzoeken.
Bij elke QR-code kreeg je een waslijst aan voorwaarden en uitzonderingen. Geraak daar maar eens wijs uit.

Rita is mijn moeder en zowel zij als mijn vader hebben weinig kansen gekregen, maar één ding staat vast: het zijn wel harde werkers die mij leerden dat niets vanzelf komt. In mijn familie was ik de eerste die naar een universiteit trok. Was ik in 1950 geboren zoals mijn moeder, dan was dat een heel ander verhaal geweest.
Noem mij dus gerust een kind van de welvaartsstaat.

Vanuit die thuissituatie begrijp ik net des te meer waarom veel mensen het vertrouwen in de politiek kwijt zijn.
Want ik zie dat een ticket van De Lijn steeds duurder wordt, terwijl er 3.000 haltes verdwijnen.
Want ik zie dat je amper nog betaalbare huurwoningen vindt en dat het zonder hulp van welgestelde ouders onmogelijk wordt om een woning te kopen.
Want ik zie dat het steeds moeilijker wordt om kinderopvang te vinden.

Het besparingsbeleid van de Vlaamse regering is desastreus, niet in het minst voor de meest kwetsbare mensen in onze samenleving: zij, die voor hun mobiliteit afhankelijk zijn van de bussen die nu zijn afgeschaft, zij die al jaren op een wachtlijst staan voor een sociale woning en ondertussen op een steeds duurder wordende private huurmarkt zijn aangewezen, zij met een psychologische hulpvraag enzovoort.
De situatie is zo schrijnend dat er in sommige zorginstellingen zelfs een wachtlijst is om op de wachtlijst te komen. Het kan anders, en het moet ook anders.

Maar als politiek medewerker zie ik ook hoeveel mensen in het politieke veld zich inzetten om anderen te helpen. Ik zie mandatarissen die ons vragen doorspelen van bezorgde of hulpbehoevende burgers. Zij zijn onze antennes, onze voelsprieten. Zij signaleren ons wat fout loopt en wat rechtgezet moet worden. Dagelijks zie ik de inspanningen die gebeuren achter de schermen om het publieke karakter - en daarmee de betaalbaarheid- van het AZ Sint-Jan te behouden.
Als er een niveau is die het geloof in de politiek kan terugbrengen is het wel het lokale. Het niveau dat het dichtst bij de inwoners staat.

Als de bovenlokale politiek het vertrouwen van de burgers wil terugwinnen zal het verschillen moeten overstijgen om een sterke overheid te vormen die zijn burgers vooropstelt. Een verbindend project, waar mensen terug in kunnen geloven. Een overheid die mensen boven budgetten stelt. Een overheid die verbindt, in plaats van verdeelt. Een overheid die mensen vooruit helpt met oplossingen. Geen roepers maar doeners.

Onbekend maakt onbemind. Het is een spreekwoord dat zeker opging bij mijn moeder. Want ondertussen is ze overtuigd dat de politiek wel degelijk een verschil kan maken.
Dat we er zijn om je te helpen als je het even niet meer weet.
Ondertussen is ze overtuigd dat de politiek ervoor zorgde dat haar kind het beter heeft dan de generatie ervoor.
En we gaan er ook alles aan doen dat ook de komende generaties het beter hebben als die ervoor.

Aïsa Knockaert