De euro heb ik nog weten invoeren. Ik was net beginnen werken en studeerde in avondschool rechten aan de VUB. Na een tijdje kon ik erg vlot de omrekening maken van franken en euro.
Vandaag doe ik het niet meer: naar franken omrekenen. Ik reken wel nog iets anders om.
Mijn moeder was metaalarbeidster. Gescheiden met twee kinderen. Vier keer verloor ze haar werk in een sluiting of faillissement in haar loopbaan. Vier keer moest ze onmiddellijk terug aan de slag zien te geraken. Nooit verdiende ze meer dan 1.500,00 EUR netto. Ook niet als de euro er al lang was. Ontzettend hard moest ze daarvoor werken, maar ze moest een huis afbetalen en er waren twee kinderen die iets nieuw wilden doen: studeren. Na een tijdje deed ik dat als werkstudent.
Zovele jaren later, betrap ik er mij nog vaak op als ik iets moet kopen of geld uitgeef. Dan reken ik uit hoeveel weken mijn moeder daarvoor moest werken.
Driegangenmenu op restaurant: een dag werk. Een smartphone: drie weken werk. Een auto: anderhalf jaar werk. Een huis, met elektriciteit en gas: oneindig veel werk, want dat is onbetaalbaar geworden.
Als ik politici hoor spreken over minimumlonen of als de loonindex en loonstijgingen weer eens ter discussie liggen, denk ik dat onderhandelaars soms vergeten zijn hoeveel geld waard is. Ze lijken er van uit te gaan dat eenieder een berg geld heeft liggen, die een buffer is voor ongelukken onderweg.
Als voorzitter van een aantal organisaties, moet ik best wat budgetten toewijzen en als advocaat pleit ik soms dossiers die over heel wat centen gaan.
Dan begin ik te tellen: met hoeveel van mijn moeders maandlonen ben ik hier bezig.
Ze zou dit jaar 70 jaar zijn geworden, maar overleed negen jaar geleden en ik kan echt niet zeggen dat ze me veel bijgebracht heeft. Een gesofisticeerde opvoeding was iets dat er over schoot in die omstandigheden, maar voor mij volstaat die gewoonte van dat getel dat altijd maar weer door mijn hoofd speelt.
Ik hoop de dag niet tegen te komen dat ik met dat tellen stop als ik budgetten zie.
Dan zou ik naast mijn schoenen lopen ...
Mario Van Essche
Biografie:
Mario Van Essche, geboren op 2 september 1978 in het charmante Bonheiden, is een veelzijdige persoonlijkheid met een indrukwekkende achtergrond. Als jurist van de Vrije Universiteit Brussel (VUB) en momenteel werkzaam als advocaat bij Auxilius, heeft hij zich gespecialiseerd in de rechtsgebieden van arbeidsrecht, tuchtrecht en omgevingsrecht. Zijn diepgaande kennis en ervaring op deze terreinen maken hem een autoriteit in zijn vakgebied.
Maar Mario gaat verder dan alleen zijn juridische expertise. Hij deelt zijn wijsheid als lesgever in rechtsvakken bij ERIP-GIP, waar zijn passie voor onderwijs en het delen van kennis tot uiting komt.
Bovendien toont Mario zijn betrokkenheid en toewijding door zijn betrokkenheid als bestuurder bij verschillende organisaties, waaronder voorzitter Humanistisch verbond, theater t,arsenaal/Lazarus, het Centrum voor Academische en Vrijzinnige Archieven (VUB), de OudStudentbond VUB, en de WerkGroep Leraren Ethiek. Deze betrokkenheid weerspiegelt zijn brede interesse en inzet voor diverse maatschappelijke kwesties.
Met zijn rijke achtergrond, diepgaande juridische kennis en sterke betrokkenheid bij gemeenschapsaangelegenheden, brengt hij ongetwijfeld een uniek perspectief op diverse onderwerpen.
Reactie plaatsen
Reacties
Een beklijvende en moedige getuigenis
Mario, ik ken je al lang, maar dit verhaal kende ik niet. Merci om te delen!
Om het met de woorden van Noordkaap te zeggen:
Zou een heel klein beetje Mario
soms niet beter kunnen zijn.
Een aandoenlijk verhaal van ne mooie mens!