Al wandelend wijzer: over armoede, veerkracht en verbondenheid
Er zijn van die momenten waarop een stad zich van haar meest menselijke kant laat zien. De armoedewandeling, onderdeel van het traject ‘Hoe wegen op lokaal sociaal beleid’, is zo’n moment. Geen droge theorie of beleidsnota, maar een tocht door de stad langs plekken die het verschil maken — elke dag opnieuw.
De wandeling had een dubbel doel: organisaties leren kennen én inzicht krijgen in de geschiedenis van armoede en armoedebestrijding in Brugge. Maar het werd zoveel meer dan dat. Op elke halte werden we geraakt door verhalen. Over kwetsbaarheid, over doorzettingsvermogen, over de kracht van kleine initiatieven.
Van jongeren die weer toekomst zien tot nieuwkomers die zich welkom voelen. Van mensen met een kwetsbaarheid die ruimte krijgen, tot burgers in armoede die eindelijk gezien & gehoord worden.
Het mooie? De vorm. Al wandelend, pratend, luisterend. Geen afstand, geen podium. Maar gelijk naast elkaar, op straat, in de stad die van ons allemaal is.
Want er is niets beter dan al doende te leren. De ontmoeting zat in de ogen van mensen, in het ritme van stappen, in het gedeelde gevoel dat we allemaal deel uitmaken van deze stad.
We ontdekten niet alleen organisaties, maar ook elkaar.
In deze informele setting leerde je niet enkel wat er leeft in Brugge, maar ook wie. Wat mensen drijft, wat hen tegenhoudt, hoe zij dagelijks proberen om de stad rechtvaardiger te maken — voor iedereen.
Maar de wandeling riep ook vragen op. Want wie goed kijkt, ziet patronen. De geschiedenis herhaalt zich.
L’histoire se répète.
Hoe kijken we vandaag naar armoede? Welke verwachtingen leggen we op aan mensen in kwetsbare situaties? En in hoeverre verschillen die van pakweg vijftig jaar of zelfs vijfhonderd jaar geleden?
Die spiegel is nodig. Want zonder die blik op het verleden, blijven we in cirkels stappen. En zonder echte ontmoeting blijven we praten over, in plaats van met.
De armoedewandeling bracht ons in beweging — letterlijk en figuurlijk. Ze toonde de rijkdom van mensen en organisaties die elke dag bouwen aan een warmere stad. En ze herinnerde ons eraan dat verandering begint met luisteren, met stilstaan, en dan samen verdergaan.
Niet boven, niet onder, maar naast elkaar.
Dat gebaar gaf hoop. Hoop dat luisteren nog altijd krachtiger is dan spreken. Dat nabijheid telt.
Het gaf courage. En misschien nog belangrijker: het gaf dat stille, warme gevoel dat we dit echt samen willen. Dat we – elk op onze plek – van Brugge een stad willen maken waar iedereen zich thuis kan voelen.
Reactie plaatsen
Reacties