Laatst liep ik door de wijk, de straat verlicht door de zachte gloed van de ondergaande zon. Overal om me heen hoorde ik niet alleen het zachte gezoem van de stad, maar ook de stemmen van mensen die hun eigen verhaal vertelden. Een oude heer zat op een bankje en deelde herinneringen aan vroeger, een moeder lachte terwijl ze haar kinderen in de armen nam, en op de hoek van de straat klonk het vrolijke geroezemoes van een spontaan gesprek.
Op dat moment vroeg ik me af: Wie is hier nu eigenlijk de baas? Misschien denk je: “Dat zijn de politici, die in hun kantoortjes in de gemeenteraad zitten en belangrijke beslissingen nemen.” Maar terwijl ik daar liep, werd het me duidelijk: wij, de mensen die elke dag de straten vullen met ons leven, zijn de echte werkgevers. Ons dagelijks bestaan, onze zorgen en dromen, vormen de basis waarop ons beleid gebouwd zou moeten worden. Het is alsof we samen een groot verhaal schrijven, waarin elke stem telt.
Ik herinner me nog goed hoe mijn oma mij als kind meenam naar de lokale markt.
Daar, tussen de kraampjes met verse groenten en ambachtelijk brood, luisterde zij naar de verhalen van de verkopers en de klanten. “Luister goed,” zei ze, “want achter elke glimlach schuilt een heel leven.” Dat luisteren was de eerste stap naar begrip en verbinding.
Hoe anders is het dan in onze politiek? Politici zouden moeten terugkeren naar die ongedwongen gesprekken op de markt, naar het luisteren naar de mensen voor wie ze er eigenlijk zijn.
Te vaak lijken onze vertegenwoordigers ver verwijderd te zijn van de alledaagse realiteit. Terwijl zij in vergaderzalen debatteren over cijfers en beleidsplannen, lopen wij door de straten, elk met onze eigen verhalen en zorgen. Het lijkt wel of er een barrière is ontstaan tussen degenen die de besluiten nemen en degenen die de gevolgen ervan ondervinden.
En toch is het principe simpel: politici dienen ons.
Zij staan in dienst van de gemeenschap, niet van eigenbelang of verre idealen die hun eigen belang versterken. Wat als we de denkwijze omdraaien? Wat als elke beleidsmaker de tijd nam om echt te luisteren, zoals we dat op de markt deden? Stel je voor dat in plaats van politieke spelletjes, er oprecht werd geluisterd naar wat er leeft in de wijk: de zorgen over de veiligheid, de behoefte aan een gezellig ontmoetingspunt, en de hoop op een duurzame toekomst. Het zou een politiek zijn die niet alleen reageert op cijfers en statistieken, maar die werkelijk begrijpt dat elke burger een verhaal heeft, een stem die gehoord moet worden.
Het is hoog tijd voor een terugkeer naar menselijkheid in de politiek. Onze politici moeten beseffen dat hun voornaamste taak is te luisteren, te begrijpen en te dienen. Politieke leiders dienen te erkennen dat hun ‘werkgever’ geen anonieme massa is, maar de buurman, de buurvrouw, het lachende kind op straat en de oude heer op het bankje. Wanneer het burgerbelang weer centraal staat en persoonlijke ambities op de achtergrond verdwijnen, ontstaat een gemeenschap waarin iedereen zich gehoord en gezien voelt. Dat is pure politiek: een politiek van verbinding, van verhalen en van oprechte aandacht voor elkaar.
Reactie plaatsen
Reacties